Sen dilime dolanan yalnızlık türküsü, içten içe tutuşturduğun bu ateş sönmedi…
Koz oldu. Bir kıvılcım çakmaya görsün senden gelen, sana dair… Sönmüş bir volkan edasıyla taşar yuvasından lav olur, akar gider gözlerine… Yüreğinin sesidir ayakta tutan bakışlarımı, düşmeye gör… Eksik bir tını dökülür dudaklarından sabah seherlerine…
Yanılgın, kaybolmuş bir şehrin yolcusu olmandı. Öyle ki kendini ördüğün taş duvarlar esaretine gölge vuruyordu ve sen tutsak güzel kirletilmiş saf düşerinde yaşıyordun yalnızlığını, kimselere bulaşmadan…
Kayıt Tarihi : 20.3.2014 20:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!