Karadeniz Şiiri - Ahmet Doğan Afşin

Karadeniz gelme üstüme
bunalıyorum
nefesim daralıyor
dar kavisli yolların
hoplatıyor yüreğimi
yağmurun
nemin
bitiriyor beni
bir küflü peynir gibi

dağların tepelerinden
aniden inen
siyah bulutların
sanki bir balyoz olup susturuyor
tüm hücrelerimi
ellerim asılı kalıyor
yüreğime çivilenen
sevgi yumağına
umutla
güneşin doğuşunu bekliyorum
tepelerin ardından
çoğu zaman
kayboluveriyor
iki tepe arasında
bazen ise
selamlayıp
göz kırpıyor
gülercesine
bazen de gülmeyi özletiyor
ama ben...
yine de hep seni özlüyorum
karadeniz
hep seni...