Karabaş Şiiri - İdris Çetin

Bir karabaş vardı, sempatikti, sevimliydi,
O, sahiplerini çok severdi,
Onun sadakati dillere destandı,
Aile bireyleri hep birlikte yaşardı.
İki aile, bir çatı altında toplanmıştı,
Aileden biri gitti, yâd ellere,
Derken diğeri de gitti.
Ekmek parası kazanmak kolay değildi,
Köyde iş yeri, arazi yoktu.
İki ihtiyar kaldı; koca evde tek başlarına,
Bir de karabaş…
İhtiyarlar, hastalandı ve daha da yaşlandı,
Oğulları gurbet ellerde yalnız bıraktı,
Yaşlı anne, baba bakıma muhtaçtı,
Orası koca şehirdi…
Köpekler için yer müsait değildi,
Günün birinde götürdüler ihtiyarları,
Karabaş kaldı, koca evde tek başına…
Kapılar kilitli, pencereler demirli,
Bahçeler susuz, ahırlar hayvansız;
Tünekler tavuksuz, civcivsiz,
Koca ev ıssız mı ıssız…
Karabaşı gördüm, günler sonra tek başına,
Evin etrafında derin ve düşünceli.
Umutsuz adımlarla geldi,
Suyunu içti, kana kana.
Islak gözleriyle bir gölge buldu,
Kulaklarıyla etrafı selamladı.
Başını bir kaldırdı, bir baktı,
Tek başına, kimsesiz evin geçmişini hatırladı.
Siz gittiniz, ben gidemedim ha dedi,
Ağladı ağladı, hem de hıçkıra hıçkıra;
Sahiplerini aradı aradı…
Beni buradan ölüm ayırır dedi.
Köpeğin sadakati, beni çok duygulandırdı.
Köpekler kadar sözümüze sadık kalamadık,
Çoğumuz; annemizi, babamızı yalnız bıraktık,
Ya da huzur evine gönderdik,
Onların umutlarını yıktık…
Onlar, bizimle bizim çocuklarımızla ümitliydiler,
Geçmişleri, gelecekleri bizdik,
Oysa biz, onları dibi görünmeyen bir suya bıraktık.
Sonunda çektikleri maddi ve manevi acıya,
Timsah gözyaşları döktük…
Gözyaşlarımız, onların susuzluğunu gidermedi,
Aksine onları boğdukça boğdu,
Onları dürdükçe dürdü,
Tabutla kucaklaştırdı,
Onların çocukları, torunları kara topraktı.
Allah’tan geldik yine Ona dönüyoruz,
İlk yaratılışımızdaki toprakla kucaklaşıyoruz.
Yaratıcının takdir etmiş olduğu ömür bu kadardı.
Acısıyla tatlısıyla son buldu…

27–08–2006
Karahacılı Köyü
ÇEKEREK