Kara Yazgım Şiiri - Melike Üstün

Ey kara yazgım,
Ey kanıma susamış çakallar!
Bu sabah ben yine uyandım.
Gözlerimi bir kez daha kızıl güneşe açtım
Nefesimi kısacık aldım yinede geri bırakamadım.
Ciğerim doldu doldu, o soğuk soluk her zerreme dek ulaştı
Sizce çehrem insan içine çıkacak kadar temiz mi?
Hangi sözleri söyleyecek, hangi gözlere bakacak, hangi rozetimi takıp çıkacağım insan içine?
saçlarım geceden kalan bir izi taşırken
Ellerimde mürekkep lekesi, tırnaklarıma dolmuş ve sayfam simsiyahken
Sizce sözlerim, kalabalıkla savaşacak kadar kanlı mı?
Ey isyanıma leke bulaştıran aydınlık!
Tan yerinden doğan bir ışık,
Karanlığıma saldırıyor ve
dişlerini geçiriyor ciğerime...
Bir hıçkırık kadar kısa nefesim
ve bağrımdan akıyor kan içime içime.
Yazgım gözlerime mil çekiyor,
O da biliyor kaderimden ne çektiğimi,
Ah o çilekeş geceler,
Ah o fütursuzca beni sabaha ulaştırmayan günler.
Beni alın ve bir ağacın altına dek ulaştırın
Belki bir çınar gövdesinde
Gölgem ışığı benden kaçırırken,
Kanım can suyu gibi akarken toprağa,
Cılız bir kök salabilirim, bir fidan olabilirim belki..
İsyanım ne göğe, ne de birine,
Kavgam kendimle, barışamadığım fikirlerimle, kaçtığım fakat sürekli döngüde tekrar sarıldığım hislerimle.
Yanlış olmasın, katiyen değildir benim savaşım Rabb'imle...
Tüm bu korkum ve geceye sığınışımın yegâne sebebi beni arkamdan çukura itenlerle.
Ey kara Yazgım!
Beni al, ve taşı bir çınarın gövdesine...