Kara Tren Şiiri - Mehmet Cıngır

Çalmışsa eğer düdük,çalmak yoktur zamandan
Oraya giden bir tren kalkar bu istasyondan.
Halay çekilir,heyacan yaşanır binişte,
Bir hicran yaşanır nemlidir gözler inişte.

Bu zorunlu binişlerde bedenler hep çıplak,
Elbiseler giyerler inişlerde kardan ak.
Hareket emri vermişse üst kaptan bu trene,
Basamaz oraya kadar alt kaptan firene.

Biner bebek,genç-yaşlı;sağlıklı ve hastası,
Rotar yapmaz tren, böyle tasarlamış ustası.
Şaşmaz,ne bir saniye geri ne ileri,
Kalksa bile başka trenler,dönmez bu tren geri.

Meçhule gitmez bu tiren;yön belli yol belli,
İlk bindiren el belli, son indiren kol belli.
Bindiği istasyonda duyduğu ilk ses belli,
İndiği durakta verdiği son nefes belli.

Kalkış ve varış…İki istasyonludur bu tren,
Ara istasyon yok; binemez bir daha,inen.
Bellidir bu trenin varacağı son istasyon,
Bu istasyonda bulur bütün yolculuklar son.

İnenin kimi kalem kaşlı kimi gözü yaşlı,
Girse de oraya dev bir yılan yedi başlı…
Zorunlu olarak bu kara trene her binen,
Memnun olmasa da dönmeyecek seferinden.