Kara Öküz Şiiri - Mehmet Cıngır

Dünyadan bî haberdir,kasap da neyin nesi?
Düşünemez soğuk sıcak,tek derdi midesi.
Döksen önüne kamyon kamyon, tonlarca saman
Yer, yer de doymaz;çünkü mideler koskocaman.

Çatlayıncaya kadar saman yiyen boğalar,
Sonra katar önüne inekleri, kovalar.
At,eşek, gibi koşamaz,yok ayağında nal,
Görünce de treni bakar arkasından mal mal.

Koca kafa,misket kadar beyin, alnı kara,
Otlar çayırda, akşam gelir yatar ahıra.
Yer de samanı, yine açım diye böğürür,
Sanırsınız açlıktan zaafiyet geçirir.

Dört ayaklı, fındık kadar akıl,kocaman baş,
Sivri boynuz,kalın deri,duymaz atsan da taş.
Kasabı görse elindeki bıçağı yalar,
Yine de saman hayaliyle rüyaya dalar.

Öküzdür çünkü, kaptırır kurda kuşa postu,
Kurtaramaz eşek, olsa da en büyük dostu.
Zannedersiniz hep açtır,gezer meteliksiz,
Yedi mi samanı uykuya dalar deliksiz.

Sineksavardır püsküllü upuzun kuyruğu,
Öküz kalır hep o,sanki padişah buyruğu.
Sallasa kuyruğu kovalasa da sineği,
Öküz kaldıkça olur bir gün aslan yemeği.

Ho koca öküz! Derim sana senin dilinden,
Öküzsen kurtulamazsın sabanın elinden.
Gel yürüme artık çamurlu karanlık yoldan,
Sarmış aslanlar seni yemek için dört koldan.

Bilir misin senin diğer bir adın da sığır?
İstersen bütün o öküz dostlarını çağır,
Olsun hey isterse kilon tonlarca ağır!
Yer seni tek aslan,istediğin kadar bağır.

Ne desem boş, dinlemez ki bu kara öküz ah!
Asla samandan başka bir şey düşünmez eyvah!
Bu haliyle olmak ister ırkına padişah,
Akıl fikir versin bu kara öküze Allah,

Toplansa binlerce kez öküz meclisi mutlak,
Öküz oldukça, bir gün ne ot kalır ne otlak.
Gel de nasibini al sevmekten,sevilmekten,
Onurlu yaşamak için vazgeç öküzlükten.