Kara Gül Şiiri - Mehmet İsa Akkoyun

Soğuk, kapkaranlık kış gecelerinde, sokak lambası hüzünlüdür içi titrer
Zavallı yapraksız ağaçlar yorgun ve kırılgandır, her an seni korkuya iter
Düşen kar taneleri onurludur, incitmez üzerine konduğunu yokluğu tercih eder
Esintiler düşleri yerle bir edip ezer geçer, ölümü özletir her sefer

Perdeler kapalı, ışıklar sönük, yaşam çaresizdir, gölgeler sahibine düşman
Hanlar yolcuya kucak açar, toprak tetikte varlığı ölüye armağan
Sığınmacılar dua eder, ama kabul olunmaz, rahmet değildir yağmurdur yağan
Gece unutkandır kışın, uzar, hayaller tükenir umutlardır insanı boğan

Sol kaldırımda bir deli üşümez, karşıki evden seyreden bir sevgili, elinden bir şey gelmez
Yüzü solgun, bakışları suskundur, bellidir bu hayat ona el vermez
Ela gözlerinden yaşlar süzülür, gamzeleri sildikçe dolacaktır mendiller yetmez
Bunu yıldızlar bilir, bulutlara sığınır, coğrafyalar farklıysa sevgiler mühürlüdür karanfil fayda etmez

Sevgiler susar, derinlere çok derinlere dalar sevenler, ölüler dirilir
Hayal kurmalar risklidir farklı düşünenlere, büyük bedeller verilir
Uçurumlar vardır eskiden kalma acılar, duyulursa fikirler gerilir
Sesler duyulur sıcak evlerden, imkansız bu sevgi yalandır denilir

Acı çığlıklar duyulur karşıki evden, pes etmişsin aptallar sevinsin
Yalnızlıklar büyüsün yüreklerde ama hiç kimse ölmesin
Dudaklar mühürlensin, deliler yüreklensin hep sevsin
Sen hiçbir zaman ölmeyecek kadar değerli bir fikirsin

Belki demir atılır yaşanılır, belki de farklılıklarla insanlık sınanmıştır
Çiçekler açmaz artık, sevgililer sürüklenmiştir çalınmıştır
Utanın, çatlamış duvarda, sizlere kara kaşlı toplu saçlı bir can bırakılmıştır
Bağıran limanda, sadece cansız ve kansız bedenim kalmıştır.