Kara Dumanlı Elmasın Diyarı’na

Yorgun akşamlarınla söz ver,
Güneş bir gün açtığında duvağını,
Balıkçı barakalarından hoşça kal diyecek;
Selam göndereceksin ölümüme…
***
Hep yorgundun sen,
Bir madenci terinde emek,
Bir balıkçı oltasında umuttun.
Sen uzaklaşan her teknede viraydın
Açılan gözlerine sabahın.

Parçalı bulutlu bir yaşamın vardı,
Güneşi küstürmüş ve yasını unutmamıştın.
Hep gelecek diye baktın, bir gün gelecek!
Ay kadınına yalvarır, Güneş’e affını yollardın
Küsmüş Güneş’in hüznüne el sallardın.

Değerin bile karaydı,
Kara dumanlı bir elmasın vardı
Yeryüzünü sıcak etsin diye.
Gün geçti biz daha da üşüdük
Seni yabani bir milliyetçilik yaktı.

Gelen her tekne, her bir gemi misafirindi ve
Biz iskelende ufka bakan misafirlere döndük.
Kıvırcıklık bize burnumuzun dikliğinden lakaplaştı
Sürdü toprağını canımızı yakarak yamuk burun
Dev bir ağaç kökünden koptu ve toprak soysuzlaştı.

Sakalımız vardı ama sözümüzü dinletemedik,
Koltuklar çıkardı, hemşeriydi, yabancıydı sana.
Rahat sonsuz kadar uzak,
Biz kadar yalandı bize diyarında kara dumanlı elmasın.
Sen çoktan menfaatlerin dünyasında huzura ermiştin oysa.

Ve yalanlar doğrular kadar doğruldu sende,
Doğrularımız yalanlar kadar sahteleşti.
Biz cehennemin tövbesine soyunur olduk
Sen kirlettin o güzel Yusuf yüzünü
Sen ateşe taptın, günahın büyük!

Ve bir gün kaçtım senden,
Düşlerimde yarattığım turuncu duvarlarımla
Anlayınca çabalar nafile
Bir kaçıştır uçtum yuvamdan
Özlemini öfkem ve kinimde yakarak…

Rüyalarımda yarattım seni oyun hamurlarımla
Dalgalar için kumdan surlar yaptım yıkılmayacak
Deniz fenerini unutmadım gecelerimin rengine
Ama bilmezdim kokun olmayacak rüyalarımda
Ve bilmezdim ruhum senden kopamayacak.

Ve sonra amansızca yorgun düştüm kor olmuş öfkeme!
Yeryüzü ısınmadan ısındı kinim. Heyhat!
Sen sür toprağını, sür ki yeşersin özün yeniden.
Çiçekler yeşersin gözlerim açılmadan sonsuzluğuma.
Son kez söz ver şimdi:
Güneş bir gün açtığında duvağını,
Yorgun akşamlarınla,
Balıkçı barakalarından hoşça kal diyecek;
Selam göndereceksin ölümüme…