Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yalnızlık teması çok başarılı bir şekilde,şiirselliği hiç bozmadan,işte bu şiir beni anlatıyor dercesine yazılmış.
Millet bir şiirden daha ne ister de eleştirir bilene helal olsun.
Ama özgürlüktür,milletin ağzı torba değildir diyen de haklıdır sanırım...
Tüm okurlara saygı ve selamlar.
Fikret Şahin
İlle görmek için mi beklenir güzel günler
Beklemek de güzel ..
ariff damarr
gerekiyorsa fırtına, aksi halde bir atalet
semeresi çalışmanın, bu yaşta kırış kıyamet
sana sitem serzeniştir, bu tasvir-i şikayet
ama üzülme, yine süzülme çünkü sen bitanesin.
ben bu tasvir i şikayet sevmiştim..dahası fazla geliyor
:)
şiir ne işiliği nede kişiliği bir şey anlatmıyor kalitesiz bir yazı
Köylüleri neden öldürmeliyiz e nazire
Boş tenekenin sesi ne kadar çok çıkıyormuş.
Boş,kendini beğenmiş tek parti damgalı boş teneke.
Söylemişlerdi de bu kadarını tahmin edemiyordum.
Durup düşünmeli,bu tenekeyi beyaza boyamalı
sevgiyle,saygıyla,insafla,vicdanla doldurmalı.
Kar Taneleri veya Damlalar
yağmur damlaları
plâstik kurşun gibi
düşerler yere
kar taneleri
oynaşan beyaz kelebekler
gibi konar
.
Birbiriyle
savaşmaz.
Toprakta buluşur
birlik olur/lar
Her yerde mis gibi
yağmur kokusu
Her taraf Nur gibi
bembeyaz kar,
birlik olurlar
birlikten kuvvet doğar
Bu birliği bozamaz
taş top tüfek
kin nefret.
sel olur
top/unu sürükler
denize dökerler.
Yağmur taneleri,
kar taneleri.
Toprağa düşer,
kaynaktan
akan
pınar
damarlara kan
Dosta düşmana
hayat olurlar.
Feyzi Kanra
Ben kendimi yeni ve küf kokan öykülere vuruyorum,
omuzumda hep bir tüfek boşluğu..
şimdi sakallarımı sabitleyip kuzeye dönüyorum
ve birazdan çığ düşecekmiş gibi temkinliyim
bütün köyleri boşaltılmış ıssız gecelerdeyim
yak beni! !
Mezarım biraz kan kokusu özleminde beyaz bir kardır.. göm beni..
günün şiir ve şairini kutluyorum.
namık cem
şükrü erbaşın bu resmi
siyah zemin üzerine
yalnızlığın kök boyasıyla resmedilmiştir
Çok güzel...Ufuk çizgisinin öyesinde mısralar,
Bu dünyaya ait değiller sanki...
Bu şiir ile ilgili 46 tane yorum bulunmakta