Kar Soğurması Şiiri - Cihad Keskin

çokça yabancılaştık olan biten bu serüvene biz yine yeniden.
belirli aralıklarla zaten yabancılaşırdık biz soğuğa kesen bazı geceler,
fakat bu defa soğumasını beklemedik.
biriktik.
biriktirdik.
baktık yabancılaşıyoruz,
daha çok birikelim istedik.
son bir kaynaşma,
son bir kıtalararası antlaşma.
gecenin üçü ve sabahın beşi arasındaki,
tam olarak nerenin dördü oluyor,
tartışalım dedik.
baktık içselleşemedik biz çok kötü yazılmış birkaç şiirle birlikte ve baktık,
bakamıyoruz artık eskisi gibi,
yabancı olduk her bir yolcuya.
aynı durakta mı bekledik, aynı durağa mı gidiyoruz, aynı yolun yolcusu muyuz, düşünmedik.
tutturmuşum bir türkü.
ne var şurada “cahit sıtkı'nın tespitine son üç, orhan veli ters köşesine son dört” demişim.
ne var yani, cahit sıtkı da kendisini yanıltmış yolun dörtte üçü bitmeden.
orhan veli, ki kendisi her zaman erkenciydi.
aslında kabuğumuzu kırmış değiliz biz yakından bakınca.
bizim de örgülerimiz bir ters bir yüz oluyor hava kararınca.
akrebin doğasında var sokmak
ve bir tavşanla yarışacaksan,
dağdan bilgi isteyeceksin.
tavşanla dağın arası bozuk diyorlar, tavşanın tüm açıklarını bilse bilse dağ bilir bu dakikadan sonra.
dağın haberi yok diyorlar.
dağ öyle bilinsin istiyor,
“koskoca dağ, tavşanla uğraşıyor” mu desinler Allah aşkına?
sordum, anlattı.
kendisine birçok tavşan küsmüş
bundan önce de.
dağlığından bir şey kaybetmemiş de üzülüyormuş bu duruma zaman zaman.
"en üzen şey de, güvendiği dağlara karlar yağıyormuş insanların" dedi.
"salla" dedim. "sadece güvenilenlere değil, her dağa kar yağıyor, sadece güvenilenler dikkat çekiyor." dedim.
ne demek istediğimi sordu.
dedim ki.
çokça yabancılaştık olan biten bu serüvene biz yine yeniden.
belirli aralıklarla zaten yabancılaşırdık biz soğuğa kesen bazı geceler,
fakat bu defa soğumasını beklemedik.