Kar öyküleri - VIII / Olmamışa dair...

.

severken ve ağlarken aynıdır insanlar”

acınası bu çocuk
bak hiç kadın sevmemiş
ne mutlu, arıyor acısıyla
ölür bu çocuk
daha otuz yaşlarında

emeksiz alnıyla
sevgi katmadan
silah tutuyor karanlığa
nasıl temiz iç’i
sevgi arıyorken
ve de bir kadın
bakmayın ağladığına

göz yaşı, hüzün, acı elleri
kanadığını hatırlıyor
kitap aşkları
sevin bu çocuğu
hayatın gölgesinden geçti

alınmasın yaz bulutları
sevgisiz kalmak deli eder
çılgın salar dağlara
yatarken uyumaz
arar omuzlarda kokuları
tutar ölüm yollarını
sevin onu otuzlarında
içten değil çıldırması

dilenme sevgiyi çocuk
olmuyorsa kadın yamacında
az daha
kaç gün kala
kim bilir

açar bir gün erik ağaçları
ve dünyanın en bilgilisi
sevginin sessizi
dolanıp durma karanlığın ortasında
ne dinler
ne ideolojiler
bir şey bırakmaz kapına

aldım bıraktım
çoğalmakta yol
yorulsam da durmamalıyım
bağışlayın

ve çocuk sana diyorum
yaşamayı sanattan saymayasın
verdiğin kadardır alacağın
fazlası insandan çıkışın
sonrası yanma
kül
iç’te çığlık…

şa yılı /