Kâr bulutları Şiiri - Nimet Öner

Kâr bulutları

Soğuk iklim insanıyım ben; üşümelerimde, yalnıznlıklarımda sığınırım yüreğime.
Ondandır hep sıcak tutşum sol yanımı.
Ondandır ayaz değdirmemem gülleri eksik olmayan bahçeme.
Bakmayın siz ağlayacakmış gibi duran çehreme, hüzün besleyen gözlerime.
Yanıltmasın bu resim, bu duruşum alışık olmadığım içindir gülmelere.
Dışarısı eksi kırk ta olsa harlıdır yüreğim yine.
Kırıp bir tas buzu içsem suyunu çatlamaz ciğerlerim.
Ah etmez dilim yine.
Kurt ulur memleketimin karlı tepelerinde gecelerce, ulur durur bir kuzu hayaliyle.
Kuş olmaz serçeden gayri, yılanlar kış uykusunda, çiyanlar ölü yer kabirlerde.
Soğuk iklim insanıyım üşümez bedenim, ürpermez içim en vahim hikayede.
Destanlarla büyüdüm; şahmaran olurdu cengaverler, beyler, dilberler uzun kış geceleri anlatılan öykülerde.
cankulağıyla dinlerdik portakal ve tarçın çayı kokusu eşliğinde.
Ninem savaş hikayelerini anlatırdı hepsi yurdun yurtsuzluğun ücra köşelerinde, muhacirlikten dem vururdu konuşan gözleriyle.
Babam Kahramanlık
destanlarını taçlandırırdı gözümdeki kahraman haliyle, Mem u Zin düşerdi anneme payına.
Alışığım en kara sevdalara, en acı sonlara ve en gözü kara kahramanlara.
Kimbilir kaç defa yığılmışım yerlere bir kılıç darbesiyle.
Sonra doğrulmuşum bir yiğidin yanık sesli türküsüyle.
Kadınlar sevdalarını emzdirir geceler boyu, sonra başedemezler büyüttükleri devlerle.
Soğuk iklim insanıyım ben, en çok sevda, vefa,cefa, ayrılık ve kar bulutları olur memleketimde.

Azra Nimet öner

30 ARALIK 2012