Kar Şiiri - Canan Palabıyık

kollarını, bacaklarını iki yana aç
sırt üstü at kendini karların üzerine
“puf” beyazın sesi
kapatma gözlerini, kapatma dudaklarını
tüy gibi öpücükler kondursun
gözbebeklerine, diline, damağına
hisset soğuğun nasıl da güzel
olabileceğini hisset
bak nasıl gri gökyüzü
binlerce, milyonlarca kristaller
uçuşuyor dört bir yana
beyazın saflığında bir
melek olduğunu hayal et
inmişsin yeryüzüne
seni sarıp sarmalamasına izin veriyorsun
saçların bembeyaz
kirpiklerin soğuk yüzünden
ok gibi olmuş buz tutmuş
ayakların çıplak karlar üzerinde
ama sen melek umursamıyorsun
çünkü soğuk üşütmüyor seni
avuç avuç alıp savuruyorsun
havaya karları
bedeninin her zerresinde
damarlarında hissediyorsun
hava kararmış ama sen yine
umursamıyorsun
bekleyemiyorsun sabahın olmasını
gerek yok zaten gün gibi aydınlık
gecenin karanlığı
sevişiyorsun onlarla...

(27 Eylül 2004 / İstanbul)