Kapılar Şiiri - Süleyman Bahçekapılı

Sokakları süsleyen belli belirsiz evler:
Kimi beton kanatlı, sanki göklere varmış,
Kimi de tek başına, mezara bir kaç karış…
Değişen ruhlarıyla ölürler birer birer…

Acaba hangi hali barındırır kapılar?
Hangisi ağıt saklar, hangisi bir mutluluk?
Hangisi sıcak yuva, hangisi buzdan soğuk?
Kapılar, sükutunuz var sırlarınız kadar…

Asası gibi garip kalmış sessiz ihtiyar,
Mülteci hatıralar var yüzünde kanayan,
Hiç mi konuşmaz, hiç mi anlamaz seni bir an,
Kapılar, komşulara kapalı süslü duvar…

Kapılar, ihtiyarı-genci hep bir omuzluk,
Tutuşmuş yangınında yünlü seccadelerin…
Mecnun’un Leyla diyen gözleri kadar hazin,
Şu çöl yalnızlığında bu kaçıncı susuzluk…

İhtiyaç denilenler ruh oldu odalara,
Duvarlara da süsler, yazılar ve resimler…
Kapıların ardında tahtadan kuşlar öter;
Bana maddesi yara, bana manası yara…