Kanı Bozuklar Şiiri - Ünal Geçeci

Kan-kardeş olduğum kanı bozuklar,
Evirip çevirip oydular beni.
Erkek sanıp gezdiğim şu kancıklar,
Namerdin önünde eydiler beni.

Helal deyip deyip koştu harama,
Tuz bastılar kapanmayan yarama,
Alın teri üç-beş kuruş parama,
Göz dikip sonunda soydular beni.

Paraymış bunların din, imanları,
Beş para etmezmiş meğer kanları,
İyi gün’ bilirim, kötü günleri,
Ortada koyarak tüydüler beni.

Görsem inanmazdım bunu rüyamda,
İhanet denen şey yoktu dünyamda,
Yılan beslemişim oysa koynumda,
Yıllarca sömürüp doydular beni.

Beraber yediğim, bir su içtiğim,
Canım deyip canımdan da geçtiğim,
Ağırlığınca ona altın biçtiğim,
Dostlar dilim dilim kıydılar beni.

Çıkar için secde ettiler puta,
Bunlar varken gerek var mı taguta,
Ölmeden koydular ölüm tabuta,
Can verdikten sonra duydular beni.

Etti güzelinden üç-beş kelime,
Boynuma ip takıp verdi elime,
Tarla tarla acımadan halime,
Kaz misali güdüp yaydılar beni.

Bu insanoğluna bilmem ne olmuş,
Dostluğun yerini nankörlük almış,
Mert dediklerim hep eskide kalmış,
Bak namert cinsinden saydılar beni.

Ünal çare bulamadı bu derde,
Hesabını sorar Mevlam mahşerde,
Ulu-orta demediler her yerde,
Hep keriz yerine koydular beni.