Kan Yürümüş Düşlerimizin Beynine

Kan yürümüş düşlerimizin beynine
Ayakları bağlanmış bileklerinden
Kuru bir ağacın dalına
Korkmuyorum yine de
Dilimde bu türkü varken
Toprağa dönük olsa da şu yüzüm
Fikrimin bahçelerinde
Yarının kırmızı gülleri açmıştır artık

Çoğu kez unutup
Bedenimde hapis olan
Şu kısacık ömrümü
Ruhumun sonsuzluğuyla başlarım yaşamaya yeniden...

Düşünürüm gereksiz korkuları
Bütün gereksiz heyecanları
Bir anlam veremem
Çünkü;
Kapını mutlaka çalacaktır
O karanlık bahçenin bekçisi
Görecek ve kabul edeceksin ki
Siyah da açarmış güller
Ecel de olsa adı
Her sevginin bir sonu varmış...

Bir tek adım kaldı
Tereddütsüz söyleyebildiğim
Kendime bile anlatamıyorum
Artık kim olduğumu
Bilincimi, ışıltısı gözümü alan
Süslü caddelerde bıraktım
Uzak dağların ardında bıraktım
Güzel günlere olan inancımı...

Öyle kısa ki bu yaşamak denilen
Aşık olmaya yetmiyor artık hiçbir ömür
Bütün zamanlar dar artık
Gülü, dikenine rağmen kalbinde taşıyabilene
Ve bir gönlün çıkmazına
Ömrünü koyabilene...
Yani dostlarım
Hayat dar geliyor artık bütün sevmelere
Hayat aşka yetmiyor

İçimde her şafak
Bir asker duvarlarımı kanatıyor tırnaklarıyla
Bitecek ve başlayacak günlerim arasında
Anne babasını arayan bir çocuğun gözleriyle
Bakıyorum yarına
Bağırıyorum
Kayboldum kendi şehrimde
Kendimi bulamıyorum...

2003