Kan Davası Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir çığlık duydum önce
Bir ses bağırıyordu küfürler eşliğinde
Ey it oğlu it in aşağıya
Bir gürültü koptu sonra
Mahalle çalkalandı silah sesiyle
Bir taş değdi pencereme
Karıştı birden ortalık
Her yer kan revan içinde
Polis ve Ambulans sirenleri
Yırttı gecenin sessizliğini
Bir anne bağırdı sonra
Gitti oğlum gitti yetişin komşular
Korkudan yaklaşamadı pencereye komşular
Bir beden düştü kaldırıma
Daha 17 yasında gençliğinin baharında
Öğrendik sonra dediler kan davası
Dedesinin dedesinin
Davar girmiş bostanına
Bak sen hırsız davara,
Bir güzel hakkını vermeli, nasıl girer tarlaya
Haktır çekip vurmalı,
Kanı aktı davarın düştü toprağa
Namus meselesi bu artık
Toplandı Aile meclisi hüküm verildi
Karar dendi, Bunun adı kan davası
Bir o aileden bir bu aileden yitirdik nice canı
İki ocak söndü her defasında
İki hayat heder oldu bir davar uğruna
YETER, YETER Allah aşkına
Bırakın davarlar yesin bostanı
Vermeyin çocukların eline silahı
Kalem verin, defter verin, kitap verin.
Hapishane yerine, musalla yerine
Okula gönderin çocukları.

Huban Asena Özkan