Kahve ve Aşkın Fısıltısı

Bir kahve fincanında döndü dünya,
Telveler usulca fısıldadı,
“Bir rastlantı” dedim,
Ama gözlerinde bir yangın vardı.
Bir rüzgar esti,
Kitapların arasından uçtu bir sayfa,
O sayfada gizlenmiş bir şifreydin belki.

Korku değildi bu,
Lakin ürpertti tenimi bir an.
Belki de aşkın sessiz çığlığıydı,
Kalbimin telaşı susturulmazdı.
Düşündüm,
Gökyüzü kaç renk taşıyabilirdi?
Sen o renklerin en tutkulu olanıydın.

Elimde bir kitap,
Arasına koyduğum çiçek kuruyordu,
Bir ihtimalin gölgesi düşmüştü üzerine.
Bir işaret arıyordum,
Kelimeler mi, yoksa sayfalar arasındaki boşluk mu?
Bilmiyorum.
Fakat gözlerin,
Beni bütün bilinmezlerden çekip aldı.

Ve o kahve fincanında,
Bir kehanet fısıldandı usulca:
"Sakın bırakma bu hikayeyi yarım."
Telvelerden yükselen bu ses miydi?
Yoksa senin sessizliğin mi konuşuyordu?
Belki de
Ama bildiğim tek şey,
Aşkın böyle anlarda büyüdüğüydü.

Aşk,
Kahve kokusunda filizlenen o ince hat,
Kelimelerin içindeki nefes,
Seninle kanatlandı.
Ve o fincanın derinliğinde,
Bir ömürlük hikaye başladı,
Sayfalarına korkular bulaşmadan,
Bir yıldızın göz kırpışı kadar büyülü.

HUBAN ASENA ÖZKAN