Kamyonlar Şiiri - Mehmet Tekmen

Uzaktan dev bir kütle,harıl harıl yaklaşır.
Uçan kuşa uçağa,nisbet edip yarışır.
Esen tele ulaşıp,dostmuş gibi yanaşır.
Toz duman arasında,bulutlara karışır.

En son vardığı sınır,hudududur yokluğun.
İsmi okunmaz bile,derininde boşluğun.
Önündeki manzara,resmidir sonsuzluğun.
Görmemenin sebebi,belli uykusuzluğun.

Gece karanlığında,sessizliğe bürünen.
Sokakları çınlatır,ortada yok görünen.
Kükreyen arslanların,korkulu rüyaları.
Daim hüsranla biter,garibin hülyaları.

Düşüncenin sonu yok,uzak ufuklar gibi.
Hasretle beklenilen,beyaz şafaklar gibi.
Ağaran yer yüzünün,her yöresi bir olmaz.
Doğru olmayan kalbe,uğraşsan sevgi dolmaz.

Ömür denen olgunun,ne kadarı bilinmez.
Geçip gitmiş elinden,olanlar hiç silinmez.
Akıl yanılsa bile,kalem asla yanılmaz.
Zamanında sorgudan,kurtulup kaçınılmaz.

Kervan misali her gün,yollarda dizi dizi.
Bir tekerlek dönüşü,götürür hepimizi.
Hayatı hiçe sayıp,gülerek oynayanlar.
Toprağı sarsa sarsa,geçti yüklü kamyonlar.