Kamelya Şiiri - Mehmet Gündoğan 2

Tükenmeyen derin bir suâldir çıplak mâtemin,

siyâhın meclisinde abecesi de javu sözcüklerin.

Yalnız gözler içerden ağlamaz, dağıtır baharın

küçük öpüşlerini. Yeminler fısıldayarak gönül

isyânından; ânın orgazımında, mahvına göğün

hüzünlü bir gülünü, kan! iplikleri. Âşk bir oluş

ki, değersizleştirir nesnelleşen madde ve belleği;

kefenleyerek mânânın en mukaddes labirentini,

kâşifidir çenenin elmasında seraplaşan ezgilerin,

şu beyaz birikintisinde cehennemî meleklerinin;

uyluklarında fecrin şuası irfana hakîm evrenin,

yanardağ meyvaları içinde kösnül sevdalardan;

mezarı yas tutar, beden çatısı yıkılır günâhdan,

gamın yanağımda mest olur mağmun tabutlar;

suspus duvarlarda şercinlerinin esrarı anlamlar,

gaiplerinden gelir pir âşkıyla kellifelli sevgilerin;

neon ışıkları şakağımda termonükleer çiçeklerin.

Âşkbiziboğar, bir kıyamettir kopar kafatasımda,

kaburgalarım yazıtlarını kırar sağır memelerinin,

âmâ olmuş etimin eyyamında ajan maruzatçılar;

yıkanır bilincinin banyosunda mahrem vücutlar.

Kadınlığının cidarı, sinestetik miraç yongasında;

buhurdan tüter süngüleyerek kâinatı dimağında,

yüzünde namus çeşmelerinin dekoltesi çarmıhta;

asıyorum içgüdülerini kürtajın baltasıyla ırmağa,

serkeş imgelerinin akışından dölüt akvaryumuna;

ayrılığın girdabında belensin belsuyum saçlarına,

kamelya! kızgın kandillerin yandığı mukavvadan;

şebnemlerle erginir öpüşlerinin semavî bütünlüğü,

söze döşenmiş göğüslerinin mitolojik lâl ışığından;

tutkuların kamerî üzerinde emekliyor flû düşlerin,

kızartmak’çin günün ziyafeti mesâfelerin akrebini,

yedinal sürüyorum mehtâba atlarını dudaklarının;

usulca bırakıp kır tenine sükûnetin yâlel lekelerini.