Yastık Yüzleri Şiiri - Mehmet Gündoğan 2

Evrenin sonsuz derinliğine vasi kösnül kekeme yıldızlar,

kalbimin patikalarında otların secde ettiği güleç Tanrılar;

yeryüzü valslerine sürgündür memelerinin akıttığı zehir,

müjdelenir iblislerin geveze sesleri görklü mezarlığımdan;

perdahlanıyor mavi yangını şakaklarımda mücevherlerin,

çarmıha gerili tüm kekre günışıkları ahker yalnızlığından;

beyaz sürüsüdür elegeçmeyen cambuğusu ayakseslerinin,

sayfalarını fısıldayacaktır kafatasım avuçlarına senin’çin,

ağız eskittim kederden yelkovankuşlarıyla bir limandan;

havada altın kemerli bir kâse gibi salt diyalektik zaman,

henüz kalçalarına güz çürüğü dudaklarımı koymak için,

yazgısı dökülür efil efil geceliğin titreyen omuzlarından;

rekor âşklar istemiyordum hayatın mıknatıslı usundan,

annecik kokuşlu evcümen saf ve lirik bir eş istiyordum;

kalbinde uzun zamandır yastık yüzlerinin kokusu olan.