Kambur Şiiri - Buse Güngör

Oturdu yavaş yavaş,bulutlara dönük,
Onun ruhu çok canlı;
Karın ağrıları azdı gene,
Çok büyük bir acı,bir yakarış...

Ne mutlu oldu bir mırıldanıştan,
Ne de mutsuz oldu gamsız olmaktan;
Kimsesiz olmaktan kurtulmak,
Belki de artan dağları ile aşabilirdi dağları.

Ne acıdır yeryüzü görmedi böyle bir acı,
Ve kaybettiğini onurunu;
Gelecek misafirde de bulamadı
Bunun için başı hep eğik kaldı.

Üzüntüden o hale gelmedi,
Sadece çirkinleşmek için;
Biraz daha dışlanmak için,
Gözlerine son bakan o olsun diye,
Bana en son umutla bakan ilk bakışların,
Benim son bakışlarımla birleşsin diye
Ve yeryüzü o an kaçabilirdi...

Böyle oldu her şey
Ve bu sebeple artık doğa onu dışladı;

Ve bundandır uzun zamandır,
Kambur söyledi peltek diliyle bana;
Kamburum sevilmiyorum
Seçmiyorum ne de seçiliyorum,
Sadece yüzümde çiller kaldı
Bir de yıpranmış gururum...

Gelen geçen vuruyor,
Ve sol gözüm hala çok diri;
Yakın zamanda parıltısı ile,
Ay ışığının lir dinletisi eşliğinde,
Ağzımdan şu sözcükler dökülür:
Hem kamburum hep kamburdum
Hem kamburum hem de benle beraber çillerim
Lavlara karışacağız...

İşte bu yüzden kamburum
Hep kamburdum
Sevilmeyi herkesten ve herkes gibi olanlardan
Beklemeye hazır kalbimle talip oldum
Kamburum kambur
Her zaman kamburdum
Hep kamburum kambur
Kamburum,kamburum,kamburum
Kambur...