Kalpsiz Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Dilimin küflü ve çürümüş yanından yazıyorum.
Yüreğimin balta girmemiş ormanlarında kaybolan çocukluğum,
kapı eşiğinde salçalı ekmeğin hasretiyle yanarken
ben, gözyaşının yanağımı nasıl yaktığını öğrendim.
Tüm çocuk yanım ısrarla büyümeyi reddederken büyüdüm
ve kirlendim.

Ellerime sıvanıp çıkmayan esaret boylarının
yüreğimi nasıl karaya çevirdiğine şahit oldum.
Beşiğim, zıbınım, emziğim bile tanımadı beni.
Yüzüme bulaşan kimsesizlikle geçti yıllarım.

Bir damla yaşın kaç acıyı doğurabileceğini
ve kaç acının toplamının bir hezeyan olduğunu,
hezeyanların altındaki feryatları kulaklarımla duydum.
Gitmek istediğim her an ayaklarımı sıkıp
kanatan prangalarla tanıştım.
Boğazımda kaldı mutluluğum,
mideme çöktü umutsuzluk.
Duvarlara vura vura parçaladım hayallerimi.
Kan kustuğum gecelerin birinde anladım:
Yaşamak esaretmiş.

Seni seviyorum diyen sevgilimin
üvey bakışları devrilirken üzerime,
koynuma giren ihanetin yakıcı tadı kaldı genzimde.
Ne yutabildim ne de tükürebildim.
Roller aynı olsa da isimler farklılaştı sonra.
Ahmet gitti, Mehmet geldi.

Hep o bilindik hikaye,
hep o aynı masal:
"Seviyorum, aşığım" yalanları.
Kimi süsledi kelimeleri,
kimi fiyonk taktı.
Acılar hep aynı,
tıpkı bin defa okusam da sonu değişmeyen kitaplar gibi.
Bilindik finaller ve hep el sallamalar.
Sonra alıştım.

Aldım çayımı, oturdum sallanan sandalyeme ve izledim insanları,
bana yalanlarını kabul ettirme çabalarını.
Onlar beni kandırdığını düşünürken,
ben onların deli cesaretine hayran kaldım
ve içimdeki sadistin zevk almasına izin verdim.

Hiç gitmesin, beni terk etmesin dediğim biri olmadı.
Gitmek isteyene kapıyı sonuna kadar açıp
gideceği yere kadar eşlik ettim.
Ve açtım acı ile bağladığım saçlarımı,
sürdüm en güzel rujumu
ve yürüdüm.

Etrafımda dönen dolaplara inat,
ben değil, beni siz yarattınız.
Şimdi gurur duyun eserinizle.
İşte yeni ben:
Eyvallahsız,
vurdumduymaz,
asi
ve kalpsiz.
11.06.2024 16:21