Kalk Çocuk Şiiri - Reşat Öztoprak

...ve ben mutsuz bir çocuk görüyorum hep ellerinden tutulmayan,
Bir yerine esir kalmış zamanın, gülümserken somurtan.
Ayakları takılıp düşmüş yüzünü gördükçe çamurlar içinde,
Kanayan yaralarına içimden yangınlar dökülüyor sessiz soluksuz.

Sessiz soluksuz başlatıp her elden tutuşu çaresizliğimi yatırarak dizlerine,
Doğrulup da yeniden dirilişini görüyorum yollar kat ederken.

Çocuk diyorum içimden "hadi kalk bu çamurlar kirli ve sen temiz
Kirlenmemelisin ölüme yakın ömürlerin birinde."

...ki bütün ömürler ölüme yakındır kuşkusuz.

Büyüyememiş o yüzümün astarında ellerinden tutarken,
Çocuğun ağlayışları sokak sokak yankılanır şehrimin içinde.

Çare yok çözüm yok çocuğum, tükeniyorken tükenmeler bile,
Adı şanı belli olmayan büyümüşlükler ağlıyorken içinde.
Ayağına ve yüreğine dolanmış o zincirler çözülmeli,
Pas tutması kaçınılmaz bu denli yara bere gerçeğinde.

Hadi kalk artık çocuk, sayıların eşittirden önceki hallerini bırak,
Sana sayılar veriyorum ölümsüz gerçek bir eşittirle.