Kalk Ayağa Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Dudaklarımdan dökülen sözler dilimi yakıyor,
Bu nasıl bir acı, kanım bedenimde donup kalıyor.
Nereye gidiyor insanlık?
Bu canilik, bu barbarlık ne?

Biz, annelerimizin babalarımızın öpüp koklamaya bile kıyamadığı çocuklar değil miydik?
Ne ara birer katile dönüştük?
Ey Müslümanlık,
Ey insan oğlu, çok değil,
Üç dakika ayır kendine ve de ki:
"Ben ne yapıyorum? Nereye koşuyorum?"
Bir nefes al, dur ve düşün.

Bak çiçekler binbir renk,
Bak gökyüzü hâlâ mavi,
Bak deniz hâlâ dalgalı;
Ve belki de güneş senin için yeniden doğacak.
Ay gibi gizlenme bir buluta,
Ağla, dök içini, rahatla.
Hayat yordu, incitti, örseletdi değil mi seni?

Belki küçüktün,
Belki güçsüzdün,
Belki de
Yoktu saçını okşayacak bir el,
Başını koyacağın bir diz.
Ama bak geçti.
Düşünsene, sen neleri atlatmadın ki?
Şimdi sil gözlük camlarını,
Aç acıyla bağladığın saçlarını,
Dön yüzünü güneşe.
Menzilin huzur,
Menzilin mutluluk,
Menzilin aşk olsun.

İzin ver dolansın saçlarına huzurun parmakları,
İzin ver yatırsın başını dizlerine mutluluk.
Unutma, gökkuşağını görmek istiyorsan,
Yağmurun dinmesini beklemek zorundasın.
O yağmurun toprağı ıslatıp nasıl da güzel koktuğunu hatırla;
Toprak kokusunu çek ciğerlerine.
Çıkart çoraplarını, bas toprağa;
Her şey akıp gitsin ayak parmaklarından toprağa.
Bedeninde dolaşan enerjiyi hisset.
Kapat gözlerini ve hayal et.
Unutma, ilik en sert kemikten çıkar.

Şimdi tara saçını, çık sokağa,
At bu hayatın kulaklarına en arsız kahkahalarını.
Ve bil, sen değerlisin;
Sen istemezsen kimse seni üzemez.
Düşün bakalım, onlara neden izin verdin?
Neden avuçlarında ihanet kokulu insanlara değer verdin?
Senin sadakan, onların imtihanı olsun.

Yol uzun, hayat kısa,
Basit yaşa.
Ya sev ya da terk et.
Ama asla ağlama.
Sil şimdi o yaşları, diren hayata.
Kardelen çiçeğini hatırla;
Ve kardelen kadar cesareti olmayan hiç kimseyi sevme.
Sevmek yüklem değil, öznedir.
Unutma.
Haydi, kalk ayağa,
Ve anlat hikâyeni...
11.09.2024 10:11