Kalın Mumlar Mevsimi Şiiri - Mehtap Calgıc

yürüyordum, parasızdım ve buna rağmen
zarafete yetişen tohumlar saçıyordum etrafıma
pahalı çantalar taşıyan kadınlar arasından geçerken
sonra bir koku, bir çocuk
on liraya oniki kestane aldım sigara paramla
Suriye’yi çoktan unutmuş bir çocuğa
kimse kestaneleri babam kadar güzel kesemezdi
ve bunu fısıldadım oradan uzaklaşırken minik kulağına

kendi kulaklarım geldi sonra aklıma
neredeyse yoktum ve sevdiğim her şeyden kopmuştum
göremediğiniz yaralarımı manzaralarla kapatıp
yemek yapıp, erken uyuyup-uyanıp
deliliğin gerçek sanatını
kobalt mavisi porselen bibloların üzerindeki tozları
silerek mahvediyordum

ara sıra hatırlıyordum
yüksek tavanlı bir evim vardı
mum ışığında yıldızlar yakıp
yumuşak ayaklı geceler yaşardım
duvardaki kadınımın dumanlı gözlerinde
boşluğu hissedip
bardaklarda sıcak buzların döndüğü anları yakalardım

arkamda bir pencere vardı
çiçekli perdelerinden çiçekli gölgeler yansıtırdı
odayı terk ettiğimde bahçeyi bulurdum
bir adamı terk ettiğinde
diğerini bulmak gibi bir şey değildi bu
bahçeyi bulmak zemini hissetmekti
bir adamda mutlak bir zemin her zaman biraz eksikti
bahçeyi bulduğumda
kendimden uzaklaşırdım
bir adamdayken uzaklaşmak kendinden
hiç mümkün değildi

aklım bazen bir azaptı, gidip gidip gelen
bir yol işareti veya sokak lambası üzerinde tünemiş
üç kanatlı gri bir puhu
kırılan sessizlikte öten
“gitmelisin” diyen “kalmalısın” diyen
aklım mütemadiyen bir azaptı
kalbimle birlikte o ötüşlerde uzunca ölen

tüm ağaçların altın çiçekler taşıdığı bir yer düşlerdim
genç bir kızken
tüm kuşların beyaz uçtuğu semalar
içinden geçtiğimde ağzıma bal damlatan tenatlar
sonra büyüdüm
akışkan kalbimi somurtkan şiirlere döktüm
karıncalar gibi kendi dağımı ördüm
öldüm, öldüm, öldüm
anneme öykündüm

af derin bir kuyudur derdi annem
derindi, kuyuydu, annemdi
içine hep düştüm