Kalemimin dilinde sen varsın

Sensizliğin bile sıcak bende,
gidişin üşütüyor ama
hatıran hâlâ ateş gibi yanıyor içimde.
Bir adım atsam sana varacakmışım gibi,
bir nefes alsam kokuna karışacak
o delice özlem.

Kalbimin en dar sokaklarında bile sen varsın;
adını fısıldıyor duvarlar,
rüyalarımın kapısını sen açıyorsun.
Ne zaman kendimi dinlesem
sesin düşüyor içime,
gecemi yumuşatan bir yıldız gibi.

Yine seni yazıyorum boş sayfalara,
çünkü içimden taşan bu aşk
başka hiçbir yere sığmıyor artık.
Her kelimeye dokunuyorsun
sanki parmaklarımın arasından geçen
ılık bir nefes gibi.

Ve ben,
her satırda sana daha çok yaklaşırken
dünyanın geri kalanından biraz daha uzaklaşıyorum.
Kendimi yazmıyorum aslında,
senden sızan ışığı topluyorum kelimelere.

Çünkü sen…
kalbimin en derin yerine sakladığım
o büyük çağrısın;
adını yazdıkça büyüyen,
yazmadıkça içimi daraltan
o bitmeyen aşkın ta kendisi.