Kalemim İstanbul Şiiri - Muharrem Karaman

Tek sırra kadeh vurulmuşluğum,
Ben şairim yani...İstanbul,
Sen bahtı kara, gönlü açık kız,
Ben dört tarafı surlarla çevrili İstanbul,
Bir yanım tarih, bir yanım sessiz dua.

Eşsiz güzelliklerin içinde ben sarhoş,
Senin eski hallerin başka bir hoş,
Gece görünüşlerin gündüz gülüşlerin,
Dünyada görülmemiş bir kentsin,
Bu sensin İstanbul...
Yanılmıyorum, aldanmıyorum sadece hissediyorum.
Bu cıvıl cıvıl sesleriyle martılar,
Boğaz kenarlarına kelepçelenmiş vapurlar,
Bu mazot tüküren gemiler senin,
Ve benim kahrım,
Yüreğime sapladığın ağrın,
O sensin İstanbul, yüreğimdesin,
Aldanmıyorum, yanılmıyorum.
Senin için ağlıyorum.
İstanbul'um...

Beyoğlun da bir çay tatında...
Divit uçuyla yazılmış bir aşkın sureti var avuçlarımda,
Senin gibi bir şehirde beklemek sevdiğini,
Beklenenin ise gelmemesi,
Böyle yaşamak mı gerek İstanbul seni,
Hep gözü yaşlı ve hasretli...

İstanbul,
Bir yanında hüzün, bir yanında zevk kahkaha,
Bir yanında kula kulluk diğer yanında Allah'a,
O meşur Zincirlikuyu çağırır gel der,
Giden, gitti gider dönmez bir daha...

Anadolu'nun bir uçundasın,
Arar atım gibi şahlanıp bakarsın,
Haydarpaşa da tren çığlıklarıyla bıçaklanıp ağlarsın,
Bu sensin İstanbul.
Sevdiğim İzmirli kız gibi yaralanmışsın,
Sevda çığlıkların kulaklarıma saplanıyor.
Bu sensin, ağlıyorsun.
Hasreti nazlı, sevdiğim İstanbul...

İstanbul,
Sus, pus olmuşsun, puslu yüzün,
Gri sisli binaların,
Tarihini liman liman götüren gemilerin,
Bunlar hep senin eserin...
Ekmeğe, aşka, ömre
Küfeleriyle hükmeden,
Çiğerleri küçük, elleri büyük,
Nefesleri yetmez avuçlarındakine,
Bitkin çağında hepsi,
Kenar mahalle insanları,
Bunlar senin eserin...
Bu sensin İstanbul,
Çevir artık yüzünü, çevir pisten, kirden
Dön Kıble'ye İstanbul....

Ne kadar şiirler yazıldı sana,
Şarkılar, türküler hepsi seni anlattı,
Yüreği yanık olanlar seni yazdı,
Şimdi bende sana yazıyorum.
Ve hiç bir şairin aklına gelmeyecek,
Tek bir söz kalır sana söyleyecek,
'Göğe kılıç gibi çekmiş minarelerini
Şehirlerin padişahı canım İSTANBUL'......