Kaldırım başı mektuplar,

Geçen gece seni yazmaya başladım,
O gece morali bozuktu şiirlerimin,
Birden kavga etmeye başladı heceler,
Seni bir türlü anlatamadı beceriksizler,
Sonra anadan doğma üstleri açık uyudular,
Onlarda üşüttü sensizliğin yokluğunda.

Dertlerim yetmezmiş gibi birde kaldırım başı mektuplar okumaya başladım,
Dertlerim katlandı, kocaman oldu.
Hangi satırı okusam ağlayışlarını duyar gibiydim,
Yine sevgili terketmişti herhalde ne bileyim,
Sonuçta insanoğluyuz bir soğan doğrayınca bile ağlarız.
Milyonlarca soğan doğrasakta mutlu olunmayacağını anladım.
Mutluluk tuhaf bir duygu olmalı,
Mutlu olunca tuhaflaşıyor insan.
Sonrada gidiyor işte.

Neyse yine bir gün kaldırım başında mektup okuyorum,
Bana onu anlatmaya başladı bende ona seni anlattım,
Umursamıyordu beni dinlemiyordu bile,
Bende ona gıcık olsun diye her satır arasına seni sıkıştırmaya çalıştım,
Yere göğe sığdıramadığım senden rahatsız oldu,
Sonra o da küstü ve çekip gitti.
Çekip gitmesi değil de,
Tüm gitmeler seni hatırlattığı için yandı canım.