Kaldır Mevlaya Ellerin

Çok zor geçidimiz vardır.
Can vermek gerçekten zordur.
Teneşşürde yatmak vardır.
Dünya gerçekten fanidir.

Aman Rabbim,ey Allahım!
Rahmetini esirgeme.
Can boğaza geldiğinde:
Cemalini göster bize...

Ela gözler, sıyah gözler,
Birgün toprağa akacak.
Şu güzelim vucutlar hep:
Topraklarda çürüyecek.

Konuşan diller tutulur.
Gözler ise kapatılır.
Ayak uçları bağlanır.
Son yolculuğa çıkılır.

Bir tarafta suyun kaynar.
Mezarcı kabrini kazar.
Anan varsa, durmaz ağlar.
Erkenden yolcu ederler.

Alırlar seni yataktan;
Hemen yere uzatırlar.
Çocuklara tembihlerler:
O, ölüdür bakman derler.

Soğuk oldu şimdi yüzün.
Korkar senden oğlun,kızın.
Bir an önce haber verin:
Cenazeyi morğa koyun.

Müsafir etmezler seni:
Evinin kömürlüğünde.
Herkeste bir telaş var:
Evden çıkasın acele..

Hani atlas libasların?
Nerde döşeli köşklerin?
Tabuta konur cesedin..
Kara toprak olur evin.

Çarşaf alınır üstünden.
Tahtalar,taşlar dizilir.
Üstüne toprak atılır.
Seni yalnız bırakırlar..
Sorarlarki Rabbin kimdir?
Kitabın ne, dinin nedir?
Resulun kim, kıblen nedir?
Cevap bekler Münkir, Nekir.

Altın toprak,üstün toprak.
Yastığın yok, yorğanın yok.
İşte burası son durak.
Şimdiden tedbir almaya bak.

Ey alemleri yaradan:
Aydın eyle kabrimizi.
Münkir,Nekir geldiğinde,
Sen konuştur dilimizi..

Cennet bahçesinden eyle,
Sen karanlık kabrimizi.
Şefaatla,rahmet gönder.
Azabından koru bizi.

Kabirde geçmez ey Ali:
Dünyada kalan malların.
İster isen ondan rahmet:
Kaldır Mevlaya ellerin.
18.6.2006