Kalbini kalbime yasla anlat...

Kaç hayat yaşayınca yorulur insan?
Kaç seneden sonra yorgun sayılır ruh,
Kaç hezimetten sonra düşer omuzlar,
Kaç kırık sevdadan sonra kalpsiz olur bir insan?
Kaç kelimeden sonra, kaç şiirden sonra
Lâl olur kişi, içindeki çığlığı saklamaya alışır?

Bazen düşünüyorum…
İnsanı yoran yıllar değil,
Taşıyamadığı anılar,
Söndüremediği umutlar,
Ve hâlâ yanmaya devam eden eski aşk yangınları…
O yangınlar ki, sönmesini beklerken
Bazen kendi ellerinle kendini yakarsın, fark etmeden.

Ve bir gece vakti, sessizliğin ortasında,
Her kırık parça daha ağır gelir.
Gözler gördüklerini anlatamaz olur,
Dil, kelimelere sığamaz.
Sadece kalp, hâlâ atıyor, hâlâ yanıyor,
Ve bazen o yanmayı durduracak hiçbir şey yokmuş gibi gelir insana.

O zaman gel…
Kalbini kalbime yasla.
Konuşmak zorunda değilsin,
Bazen sadece nefesini hissetmek bile yeter.
Anlat bana,
Kaç kere düştün,
Kaç kere sustun,
Kaç kere “artık dayanamam” derken
Bir şekilde yeniden ayağa kalktın…
Kaç kere gözyaşların yastığını ıslatırken
Bir umut kırıntısıyla yoluna devam ettin…

Ben dinlerim.
Kimsenin dinlemediği yerinden,
İçindeki en kırık parçaları bile…
Sözlerin düştükçe yüreğine,
Belki biraz hafifler acın,
Belki biraz benim yüreğim de tamamlanır…

Ve bil ki…
Bazen susmak bile konuşmaktan daha ağır gelir,
Ama paylaşıldığında, o sessizlik bile
İki yüreğin birbirine yaslanmasına izin verir.
Sen anlat, ben dinlerim…
Ve belki, yavaş yavaş,
İkimizin kırık parçaları birbirine dokunur,
İçimizde bir yerlerde, sessizce birbirini tamamlar...

@dsız...