Kalbin Serenadı Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Seni gerçekten sevdiğime bir kez daha kanaat getirdim.
Bana benzemeye başlıyorsun.
Duyguların, mısraların...
Kelimelerinin yerleri,
Benim kelimelerimle sevişiyor.
Belki de savaşıyor.
Kimin umurunda?
Kalemi kırabilirim her an,
Sen böyle yazdıkça.
Şairaneliğin sadece gözlerinde değilmiş meğer.
Sözlerin de gözlerine paralel.

Üşüyorsun biliyorum.
Sırtın hep boşta kalıyor.
Tam yaslandım diyorsun,
Bir bakmışsın arkan bomboş kalmış.
Tabi şaşırmıyorsun.
Çünkü; fazla bir şey beklemiyorsun bu dünyadan.
Ya da çok beklediğin için üzülüyorsun.
Hayal kırıklığı sözü ne diye var zaten?
Üzülüyorsun,
Yeşil gözlerine rağmen.
''Yeşil gözlü olmak yetmiyor!'' diyorsun...
Bana da yetmiyor.
Doymak mümkün değil ama,
Ne yaparsın?

İstersen vereyim sana kalemimi,
Daha çok benze bana,
Daha çok emin olayım sevdiğimden.
Emin olmadığımdan değil.
Emin olduğunu tekrar tekrar hissetmek çok güzeldir;
Sevdiğinden...

Gözyaşlarını ver o zaman bu gece.
Saklayayım gönlüme,
Verdiğim sözü tutayım.
Sen vermesen bile yeşil gözyaşlarını,
Emin ol;
Onlar bende.
Benimle...

Kaçılacak bir insan olsan,
Kaçmaz mıydım senden?
Nasıl mahrum kalayım böyle bir tenden?
Tendeki candan?
O ruhtan?
Kendine sarıl...
Gönlüne sarıl...
Yetmezse,
Gönlüme sarıl...
Çekinirsen artık,
Yüreğimi çıkarıp bedenimden,
Gözlerinin önüne sunacağım.
İnancını tazeleyeceğim.
Belki o zaman,
Biraz dokunursun...
Ki sen dokunsan yüreğime,
Sendeki tende can,
Bendekini yok eder.
Ama o öyle güzel bir yok ediş olur ki;
Gülerek giderim bu diyardan...

Şimdi gül,
Güzel gönüllü,
Şair ruhlu sevdiğim.
Gülemesen bile,
Değerini bil;
Değerli olduğunun...
Koy ellerini göğsüne,
Dinle kalbinin serenadını.
Ve şarkıları nakşet,
Bir kez daha yüreğine...