Kalantor Ayılar Şiiri - Ömer Dalman

Ben de isterdim
o, her gün trafikte
“belki düz mü geçecek? ” diye
arabamla yol verdiğimde
arabalı “kalantor ayılar”ın, bu terbiyeli
ve asil davranışımı umursamadan
sinyal vermeden
sağa, yani beklemede olduğum sokağa saptıklarında
ve beni ağzı açık, dili dışarda kalmış salaklar gibi
“aptal” yerine koyduklarında
önlerini kesip
önce arabalarını dört bir yandan tekmeleyip
harab edip
sonra en büyük zevk olarak
şoför camını da aşağı indirip
ayıyı ellerimle dışarı alıp
dümdüz, kafa-göz dalmayı!

ama bu “kalantor ayılar” her durumdan
-yavşaklar gibi- kaçıp, arkalarına bakmadan
sıyrılmaya o kadar alışkınlar ki;
her seferinde kahretsin
bana kalan 2 saniye içinde
o “buldog köpeği” olmuş suratlarına
sığdırabildiğim kadar küfrü yükleyip
suratımı da “vahşet” hale sokup
arta kalan içte patlayan sinirimi de
içimdeki volkanın içine yükleyip
yoluma devam etmek zorunda kalıyorum!

Halbuki ben de isterdim
bu “kalantor ayılar”dan bir tanesini köşeye kıstırıp
kafa-göz dümdüz girmeyi!

bak o zaman o kibar ve işlevsiz sol ellerini
nasıl da üşenmeden
sinyal vermede kullanıyorlar!

(Şubat 2006)