Kalabalık Bir Kentte Üşümek

çatılar da soluk
yağmuru gecikmiş bir şehirden fazla mutsuz
zamanıma bulutlarla renk oyunları yapmadan
fısıldamıyorum seni kendime...

çıplak dallar uzatıyor ya tanrı göğsüme
sana acılarımın ortasına ayırdığım yere
sürüyorum işte onları...
belki bir kış yalnızlığının
kalabalık bir kentte üşümekle beraber
yorumlanmasıdır bu...

kuşları düşlerinden alınmış
ve yatalak bir kitap hazırladığımı
ölüm sürprizi gibi saklamaktır
en acıklı bir son nefese

birazdan akşam basacak göğü
ev gölgeleri yarını bekletecek
yeni bir şiire belki
çatılar soluk bir karanlığa hazır
ben bunun son anlamıyla kafa yormaya
otobüs durakları kurtuluşsuz aşka teslim
bir kent özlüyorum
şarkısında balıklar kuşlara eş
ben her zamanki gibi iyi bir dinleyiciyim
gölgeleri öperek ağlıyorum ya...