Kal u bela... Şiiri - Mikail Ak

Tanrının ışığı yeryüzünü aydınlattığında
Ruhlar kozanın ağaca tutunması gibi yaratıcının huzurunda duruyordu
Birazdan kelebeğe dönecekti herbiri
Ve tanrı ol dedi,
Ruhlar çifter çifter ışık huzmesinden insan suretine benzediler
Melekler şaşkındı,yaradılanlar yeryüzene hükmedecekti
Tanrı tek bedene iki kalp verdi bir dişi bir erkek
Melekler işte ikizler dedi,
Ogün KAL U BELA İDİ
Melekler böyle fısıldadı kulağımıza.KAL-U BELA
Ve sakın kaybetmeyin dedi birbirinizi
Kalplerimizi avuçlarımıza bıraktılar,
yansımamda seni gördüm,güzelliğine şaşırdım
kalbim atmaya başladı avuçlarımda,
sana bakmaya öyle dalmıştım ki
avucumdan kayıp düşürdüm kalbimi
eğildim almak için,
bir fırtına koptu,korkunç bir borozan öttü
israfilin suru idi bu,
şimdi gidin dedi tanrı,
taki mahşerdeki o güne kadar …….
ben kalbimi ararken toz toprak içinde, başka bir rüzgar alıp götürdü seni
hadi durma in yeryüzüne ve bul onu dedi bir melek avuçlarıma bırakırken kalbimi
Yeryüzü karanlıktı, bir bedende iki kalp demişti tanrı
Ve seni görmüştüm,bana ilk gülümseyişinde
Yeryüzü çok soğuktu
Öylece donakalmştım
Kar yağıyordu,
Usul usul saçlarıma düşüyordu
Yapayalnızdım şimdi
Mevsimler hep kıştı
Ve hep kar yağıyordu
Seni düşünmediğim hiçbir an yoktu
kapatır gözlerimi, bana gülümsemeni hatırlardım
bir kar tanesi düşerdi düşlerimin tam ortasına
sen bir yerlerde üşürdün şimdi
yapayalnızdın tıpkı benim gibi
mevsimler öyle anlamsız geçiyordu işte
dokunduğum her ten de üşüyordum
gülümsüyordu insanlar, ben hep seni arıyordum
kaldırımlar soğuktu, soğuktu bilmediğim şehirler
inan senden başkasına vermedim kalbimi
Aklımdan çok kez ölümüm geçti,
Mahşer gününde,seni bir daha görememekti korkum
Ne olduysa oldu işte belki tanrı acıdı
ben herşeyden vazgeçmişken çıktın karşıma
yer yüzüne işte o gün güneş düştü
kalbim durduğu yerden sevinçle attı
Gözlerine öyle takılıp kaldım, nefes alamadım
Aynı gülümse ile sanki o günkü gibi,
Gülümsedin,
Güneş tüm şehri aydınlatırken
Gözlerine düştü gözlerim,

Seni tanıyor muyum dedin,
Gülümsedim ve
Seni yaratıldığım ilk günden beri tanıyorum dedim,
Yüzüne acı birikti, gözlerin doldu,
Birden güneş kayboldu fırtına bulutları birikti,
Senden önce dokundum bir buluta
Sırılsıklam oldu yeryüzü kimse görmedi gözyaşlarını
Bulmuştum işte seni, hasretle bakıyordum kendime
Aynı gülüş, aynı bakış sen benim ruh ikizimdin
Ama kocaman bir acı duruyordu karşımda
Seni bulmakta öyle gecikmiştim ki,,,,
Seni bulduğum gün anlamıştım
Yeryüzü benim için hep soğuk mevsim hep kış olacaktı
Benim olmanda kocaman bir imkansızlık vardı işte
Ben şansımı kaybetmiştim avucumdan düşürerek kalbimi
Şimdi öyle bir köpek gibi dolanıp duruyorum
Ne olacak böyle,içimde yanan bu ateşle
Senide yakmadan kaçıp gitsem diyorum buralardan
Seni hiç bulmamış gibi,
Sonra yine bir kar tanesi düşer ben yine üşürüm
Yine seni ararım,yine seni ararım
Bilmediğim şehirlerde seni sorarım
Bilmediğim tenlere dokunur yine üşürüm
Tanrının yeniden mahşeri varmış ya,
Bütün ruhlar yeniden toplanacakmış
Sen affet beni
Öyle Gözlerime gitme diye de bakma,
Gülümse ne olur,çünkü hiç kimseye yakışmadı böyle gülümsemek
durma yaşa,
ben bütün kışları alırım
tüm baharlar senin olsun
İki kalp aynı acı,olmasın ne olur öyle
Bırak acı,benim olsun
Uykusuzluklar kemirsin içimi
Ömrümün yarısını çoktan geçtim
Ne kaldı ki şunun şurasında
Bir imkansızlık var işte ne olur anla
Bak küçük bir melek fısıldamakta
Üzülme diye,,,,
Sen hep bensin ve bende hep sen,,,,
Şimdi hoşça kal,
Bu sana son yazışım, son ağlayışım
Şimdi hoşça kal, şimdilik hoş çakal
19/12/2017 CUNDA MİKAİL