Kahve Renkli Kapılar Şiiri - Esir Yolcu12

Bir garip esaretin yolcusuyum.
Ne zaman gideceğimin hükmü yok.
Asi trenlerin istasyonundayım.
İsimsiz sevdalar gidiyor en çok
Kırık dökük hayaller daha da inatçı
Çaresizler, bekleme salonlarında
Fırlatılıp,buruşturulmuş hikayeler
En eski belediye banklarında
Satır başından başlayanlar vardı bir de
Hiç beklememişler gibi
Hiç sevmemişler gibi
Çünkü ayrılık anonsları yapılıyordu
Gidenler peronunda
Kahve renkli kapılarda
Nefesleri hazır hareket memurları ayırıyordu herkesi
Ve onların yardımcıları olan hain istasyon görevlileri
Ben ise bir bekleyendim.
Zifiri akşamların sarhoş bekleyeni
Ne sinema koltuklarına yetişebiliyordum.
Ne çay tezgahlarında vazgeçebiliyordum.
Ne de görevliler önemsiyordu beni
Faili meçhulu olduğum doğmamış aşkın
Çok sonradan yakalanmış katiliydim.
Suçumu çoktan itiraf etmiştim.
Ya en baştan istediğim özgürlüğü
Ya da sensiz bir müebbeti kabul edecekti kalbim
Bir aralık günü tutuklandığım davanın
İmkansızlıkları bahsediliyordu uzun koridorlarda
Olasılıklarıma ihtimal dahi verilmiyordu
Alışamadığım mahkeme tutanaklarında
Davam erkenden bitmişti
Oysa ben,
Esareti olduğum yolculuktan,
Tutsağı olduğum polisinden,
Kararı veren hakiminden,
Sevdamla tahliye olmayı beklerdim
Herhangi bir haziran gününde
Herhangi bir özgürlük gününde
Bütün yolculukların aynı sürgünü
Hep aynı zanlısıyım
Suçumu çoktan itiraf ettim
Senden özgürlük isterim
Umudunu kaybetmiş raylarda
Kahve renkli kapılarda