Kahve Şiiri - İlkay Maden

Sen
ıssız yerlerimin kuraklığını geçiren kadın
Hangi satırda adın geçse,
Bir şair kalemini batırıyor şah damarına
süzülüyor kesitiği bileklerinden yalnızlık
her sokak senin adınla başlıyor karanlık hayatında
Şimdi içim köşe başı kadar kuytuda
Her an bir aynasızın aynasında yansıyacak diye yüzün
korkuyorum kadın
korkuyorum
korkuyorum bakışlarında
içime dokunuyor varlığın ki hiç olmadı yanımda
hiç olmadı desemde inanma
Sesin hala yankılanır odamın duvarlarında
Ve gülüşün kutsal bir kitap gibi
Yüreğimin en yüksek yerinde, baş ucumda...
en acı yanımda! solumda
ne yöne dönsem adın adımın ardında
korkuyorum
korkuyorum bırakma beni yalnızlığında..
koca bir şehrin en işlek caddesinin sıkışan trafiği gibi
kalayım yanında.
ne sen git benden, ne de ışık yansın sıkışan yolda..

Oysa ben seni yanında daha fazla kaldıracak
bütün nedenleri
bir bir sevmiştim
Yani ben ne git istedim
ne de bırak beni öylece ulu orta bir yerde
annesinin çocuğunu kaybedecekmiş korkusuyla tut istedim elimi
tut hiç bırakma!
bırakma beni sensizlikle baş başa..
Tut beni hayatın ensesinden yakalamış gibi
Alt üstü bir sevda değil ki bu,
altı üstü sen olmuş hayat sevgili
yazı tura misali ne yöne atarsan at
ama
hep ben çıkayım seçtiğin tarafta..
Hangi fincanı çevirirsen çevir bir beş çayında
Benim adın çıksın
kocaman ve bir ihtiyar
ÜÇ vakte kadar yol var desin bir yüreğe
üç vakte kadar sen çık karşıma
üç vakte kadar biz olalım
bakılan tüm fallarda..
Sakın ha
sakın
kırk yıl hatrı olmasın bir kahvenin
Hatrını s*ktir ette sevgili
Hatırım varsa kahveyle değil,
Bir yeminle kal isterim yanımda...