Kahve Şiiri - Ayşen Deniz Sevinç

Tüde'ye

Kahve içiyorum, tadı aynı sen
Ağlıyorum her damla yaş sen oluyor
Aklıma sakin ol deyişin geliyor
Sinirlenince zınk diye sen durduruyorsun
Karşıma pis bir duvar çıkıyor
tüm yalanlarımı,hasetliğimi,öfkemi kusuyorum
Dimdik karşısındayım
Sen gülüyorsun
Duvar çatlıyor arasından menekşeler haykırıyorlar sana sözlerimi
işte tam o anda gökyüzü ağlıyor
Anlıyorum ki sen de ağlıyorsun
bir koşturmaca oluyor hayat
mola vermek istiyorum adalara karşı
gözlerim gözlerin oluyor
beraber bakıyoruz
dağa taşa toprağa
çimeni kokluyorum, çiğ düşüyor kirpiklerime
ellerim ellerin oluyor
dağ taşa dokunuyorum
güneş yaz sıcaklığında parıldıyor
aralıkda olduğumu unutuyorum
anlıyorum ki sen mutlusun gülüyorsun
bir serçe arıyorum o anda
sana anlatacaklarımı sana getirsin diye
sonra taş duvarlar peydah oluyor
tüm serçeler yazıya
yazılar mektuba dönüyor
görüldü kaşesi basıyorlar duygularıma
görülen duygularımla hasretlik çekiyorum
oda hapsinde üç tane resmin
yatağımın yannda duruyor
işte o an anlıyorum ki
taş duvarlardır bedeni engelleyen
mapushanenin soğukluğunda buluyorum seni
üşümeden bana bakıyorsun
gelicem yanına az kaldı diyorsun
konuşmadan avluda volta atarken
gökyüzüne yazıyorsun bunları
burda fırtınaya dönüyor yazdıkların
ağlıyorum ağlıyorum
sen ranzadan kalkıyorsun
gökyüzünü öpüyorsun
o an içim ısınıyor
anlıyorum ki sen de ağlıyorsun
sonra mutfakda kahve yapıyorum
kabardıkça kahve sen oluyorsun
içiyorum kahveyi öbek öbek
toprak tadında
dost tadında
gök tadında
sen tadında
özgürlük tadında içiyorum
sonra ağlıyorum
sen olmadan tadı yok kahvenin
gökyüzünün, gülmenin, içmenin
ihanet edenler gibi susuyorum
içerde mi olmak zor
dışarda mı bilemiyorum
umur biriktiriyorum yarınlara
yazıyorum içimde biriktirdiklerimi
ben yazdıkça sen büyüyorsun
ve ben yaşadıkça anlıyorum ki
sen o kadar özgürsün

02.09.2009
07:00