Kahve Şiiri - Halit Korkmaz

Koyu dost' sade kahve' bırakmaz ser'de keder,
İnsan kalbini fincan evrende temsil eder,
Üstünde rayıhalar âhenkler yarışırken,
Altında telve yatar gönüle eşsiz yönder.

Hadi' çık da gel dostum fer ile şer ezelim,
Silinmiş her ne varsa yeni baştan çizelim,
Kederi uğurlayıp umudu serdederken,
Musallat virüsleri kahve ile süzelim.

Köpükler kadim aşkla yaklaşırken dudağa,
Alır götürür dudak serpiştirir damağa,
O sihirli lezzeti yanağa renk verirken,
Elbette ki övünür seni doğuran doğa.

Soyum senle anılır' suyum seninle kaynar,
Şarkılar seni söyler' türküler seni anar,
Derin bir aşkla cezve fincana eğilirken,
Alevden öpücükle fincan aşkına kanar.

Acıları toplayıp tadında arındıran,
Kapalı her ne varsa falında barındıran,
Küfelik sarhoş bile' bir fincan kahve ile
Derhal ayağa kalkar içse bile baldıran.