Kahrımdan Ölürüm Bak Şiiri - Sadık Kocabaş

Ben,nefesine bile bu kadar hasretken sen nasıl gizleniyorsun gölgenin arkasına Söyle sevgili,hangi eller dokunuyor sana da kalp atışların değişiyor aniden
Unutmak mı doğru olan Yapamıyorum…Söz geçiremiyorum ben,içimde yanıp kavrulan bu sevdaya…
Sığındığım bir tek hayalin varken,şimdi ben ona bile hasretim..

Büyük bir kalabalığın içinde,aniden sesinle uğulduyor kulaklarım.Gelip geçici bir tebessüm oluyorsun dudağımda..Gülüşlerinle yankılanıyor tüm benliğim! İçim…içim burkuluyor yokluğunda.Seni benden alan yollara yanıyorum. Bir yanım hep üşüyor…
Bir yarım hep eksik kalıyor…
Ve hayalinle tamamlayamayacak kadar,o kadar uzağa gittin sen benden Ve giderken sen kal diyemeyecek kadar cesaretsiz,”dön” diyemeyecek kadar da gururluydu benim sevdam…
Ahh benim sevdam sen,hangi dokunuşlarda yanıyorsun da ben üşüyorum burada…Adını her andığımda..! ! ! DUDAKLARIM TİR TİR TİTRİYOR...KAHRIMDAN ÖLÜRÜM BAK,NE OLUR BİR SELAM YOLLA...