Kahretsin Şiiri - Mehmet Faruk Habiboğlu

Gideceğim artık bu yerden ve senden uzaklara
Senin hiç olmadığın ve gölgenin hiç vurmadığı topraklar üstüne
Bir başıma belki hiç kimsesiz kalmak pahasına
Gideceğim ve senin hiç olmadığın yollarında dolaşmadığın
Kaldırımlarda izinin olmadığı bir uzak kente
Ve hiç kimsesizliğe / ruhumda yaşadığım gibi..
Ellerimin sadece kalem tutacağı asla ellerini tutmayacağı
Ve şiirlerimi yalnız kendime yazdığım
Ve yalnız sokak köşelerinde kendime okuduğum
Bir uzak yalnızlık kentinin soğuk akşamlarında
Yağmurların saçlarımı okşadığı
Ve senin asla olmadığın
Asla olmaman gereken bir uzak yere
Gideceğim sırf senin için
Seni unutmak uğruna..

Ve gecelerimde asla sen olmayacaksın saçlarını hiç
okşamayacağım
Gözlerin beni görmeyecek
Ben gözlerinde erimeyeceğim
Gökyüzüne baktıkça siyah gözlerim
Sen hayal ufkumda artık yer almayacaksın / Kahretsin!

Ve hep ıslık çalacağım geceye sığınıp
Ölüm türküleri / o zamana kadar hiç söylenmemiş..
Sen beni hiç duymayacaksın
Ben seni hiç duymayacağım
Kaldığım loş odada çünkü sen hiç olmayacaksın
O ıtır kokuların hiç olmayacak
Buselerin; o bir zaman aklımı başımdan alan
Karanlık duvarlarda kaybolmuş olacak
Çünkü sen hiç olmayacaksın gideceğim yerde
Kahretsin!

Belli ki
bir tek yüreğimde unutamayacağım seni..