Kahır Şiiri - Fatma Fındık

Son umudumuzu da kaldırdık rafa,
Ayaklar altına serdiğin yeter deyip,
Onurumuza attık tokadı.
Nasıl bir yıkılıştı.
Ne devrilmeydi; o son kelimenin yokluğunda,
Nasıl bir iç çekişti seninkisi?
Ey namert! Ey yüzü bulanık gönlünden.
Taşırdığın derelerin,
Azgın yataklarında,
İpini çeken celladın dilinde; ölüm sana yakışacak en çok,
Ölüm; seni paklayacak karaladıklarından diye savrulan,
Kelimeler tekrara düşerken,
Yalvarmamanı çok yerinde bulan bir onay işareti ile,
Vaktidir deyip,
Sattım mezarına, bedeninin kokuşmuş sevdalı kelimelerini.

Duydunuz mu?
Can verdi bir katil, beni katil ederken.
Kayalara sataşan çığlıklarımdan,
Dalgalar umud etmeyin artık.
Elinin kiriydim.
Pasaklı,ucu yırtık elbiselerimle.
Çıkardım üzerimden; şaşaalı yalnızlığının,
İçine çeken yalanlarını.
Öyle bir beddua doladım ki dilime,
Başıma yıkılacak cehennem sanırım.
Cezası ağır olacak, bu terk eylemine kapılıp oynaşmaların.
Şehirlerin hepsi yıkılacak, lanetli gölgelerinde sakladıklarıyla,
Üzerime boşaltacaklar nefretlerini.
Sodom ve Gomorradan beter olacağım.
Affı mümkün olmayan günahlarımdan sayarken seni,
Kahkahamla inleyecek, şeytana ait tüm zaferlerinin,
Utanç verici başarısı.

Yerlere saçılan sancılarımızın,
Son çırpınışında, oraya buraya çarpmalarında,
Soluksuz sığındığımız anlardan,anılara düşerken;
Sana zemheri bana karakış ise olanlar,
Farklı yazılan iki acının ortaklığından,
Her gün ölüp ölüp dirilen,
Bir koca yenilginin,
Sahibiyiz artık biz.

Sana benden çok yakışan var mıydı?
Bana senden çok aşk bakan?

Elvedaya yanaşmayan dilimden,sonunu yazarken,
Seni inkara zorlayan, benden dışarı salan,
Sahipsiz çocuklar gibi,
Kalabalıklar içinde beni arayan gözlerinin akıttığı,
Yüreğime taşıp duran,
Kabul ettim elvedanı ağlayışından,
Sürünerek yüz çeviriyorum.

Hoşçakal dünyadan.
Hiç olduk.
Biliyorum.