Kafamıza Saman Doldurmuşlar

Biz köyün çocukları,
Kitap okumayız,
İlim tahsil etmeyiz.
Kuran okusak ta,
Manasını bilmeyiz.
Bütün bilgimiz,
Bulup okursak eski gazeteler,
Radyodan haberler,
İnsandan insana dedikodu,
Dinleyebilirsen gevezeler.

Biz bozkırın çocukları,
Çok sağlamız çok.
Vücudumuza ot basmışlar,
Kafamıza saman doldurmuşlar,
Sonra bir birimize yaslamışlar,
Üstümüze çadır çekip,
Birde urganla bağlamışlar,
Ne rüzgar yıkabiliyor,
Nede fırtına.

Zaten Oğuz’lu teyze,
Koca kafama tık tık vurup,
Saman mı doldurdular buna,
Diye ara sıra sorup,
Hatırlatıyordu bana.

Bir ilim erbabı gelirse,
Altında dozer,
Yanında döver biçer,
Biraz da tanka benzer.
Bir elinde kibrit,
Diğerin de barut,
Ne ekinler kalır,
Ne çuvallar,
Nede asalet.

İşte o zaman anlarız,
Saman dolu kafayla,
Samandan yapılma,
kitabın farkını,
Hayatın çarkını...

Hasan Arpacı,1976,Ortalıca,Tosya