Kadınım - Adamım (düet) Şiiri - Sümru Yı ...

Kirpiklerindeki çiy damlalarını
Gözbebeklerindeki kırgın zamanları
Düşlerini kuru bir yaprak gibi savuran rüzgarları (E)
Yüreğindeki onulmaz yaraları
Yanık bir öpücükle silmek isterdim KADINIM

Hasret dolu avuçlarıma
Umutlara açılmış boş ve zavallı kollarıma
Unutmak istediğim unutamadığım anılarıma (K)
Gitmeleri istediğim, gidemediğim yollarıma
Sıcak bir kucaklamayla son vermeni isterdim ADAMIM

Deliliğime, berduşluğuma ver bunları
Seni kaybetmenin getirdiği acıları
Şimdi hayalinle, sensiz gezdiğim kıyıları (E)
Hikayemizi kafama vura vura haykıran zeytin dalları
Kokunu getirsin diye içime çektiğim dalgaları
Nereye koysam, saklasam diyorum KADINIM

Yakıp geçen zamanlarda çok mevsimler geçti.
Hasretime sarıp bekledim gidip gelmelerini.
Her gidişin ulaşılmaz bir gurbetti.
O gurbetlere, seherden sehere
Bitmeyen ne senfoniler yazdım. (K)
Dert boncuklarımdı ak düşen saçlarım.
Ay doğarken yüreğimdeki güneşi batırdım.
Bilesin, ne yerde, ne de yanına kalmaz ah’ım
Bu veballe nasıl yaşarsın bilemem ADAMIM.

Yorgun bir şafak daha sökmeden
Devam edelim desem, bıraktığımız yerden. (E)
Nasıl taşınır bilemedim, yıkılan bir yaşamın vebali.
Geç anladım döktüğün gözyaşlarındaki duru sevgiyi.
Diz çöktüm önünde, bilsen sana ne kadar muhtacım.
Her iki cihanda boynumun borcu olsun
Başıma taç etmek seni KADINIM.

Bu yoldan dönüş yok artık
Elimizde kalan onulmaz bir yalnızlık
Verdiklerimi istesem de alamam geriye (K)
Ateşlerde yandığımız o çılgın sevdayı geride bıraktık
Gel desen de dönüşü yok bu yolun
Bitti herşey, sen seninle kal ADAMIM.