Kadınım II Şiiri - İsmail Uysal

Bir mum aydınlattığı her dakika eriyor
Güneş olmak, bi yerde, tükenmektir Kadınım!
Bulutlar, ağladıkça toprağa can veriyor
Her gözyaşı aslında bir çiçektir Kadınım!

Bazen bitti denilen noktada başlar hayat,
Yeni bir cümlenin ilk harfindedir saltanat
Yaşamak, geçinmektir aslında kıt kanaat
İşin özü yaşamak, direnmektir Kadınım!

Eskiden fukaraydı, şimdi zenginler çıplak
Mevsimler değişirdi, artık iklimler kaypak
Gece, şafakla güne dönüşürdü muhakkak
Guruptan gün devşirmek, kirlenmektir Kadınım!

Hakkı zikreder mi ki tespihi küfürbazın,
İşleri göz boyamak, sihirbazın, cambazın…
Hak adına değilse cümle namaz, niyazın
Tek yaptığın Cennete ilenmektir Kadınım!

İnci mi taşır kabuk, kırılmış kalp içinde
Ayrıt edilmez mi kurt, yüzlerce kelp içinde
Gizli bir göz gerekir hakkı görmek için de
Görmek, kalpten bakmayı öğrenmektir Kadınım!

Gerçek üryandır gülüm, arama gölgelerde
Gölgelerin içinde iner gözüne perde
Herkesin doğrusu var, herkes doğru söyler de
Gerçeği arıyorsan, gerçek tektir Kadınım!

Sen vakur ol, bilirsin, taş yerinde ağırdır
Sabret ki sabredenler hem kördür hem sağırdır
Umut, kalplerde gizli mucizevî bir sırdır
Yarının özlemiyle dilenmektir Kadınım!

Öpmek, koklaşmaksa da ehli keyfin gördüğü
Kalpte narin bir nakış sevgilinin ördüğü
Ölmeden hissetmektir Sevda, ölümsüzlüğü
Sevda, yardan gayriye sırlanmaktır Kadınım!

Seni sevmek, ölmüşe nefes aldırmak gibi
Seni sevmek, ovayı dağa kaldırmak gibi
Seni sevmek, dinsize namaz kıldırmak gibi
Seni sevmek, olmaza bilenmektir Kadınım!

Düşmanımdır, saçının teline değen rüzgâr
Yangınlara karışsın kirpiğine düşen kar
Ben ki gözümden bile sakınırken seni yar
Bensiz aldığın nefes, ne demektir Kadınım!