Kadınım Ben Şiiri - Binnur Doğan 2

KADINIM BEN

Gazı tükenmiş kırık lamba
Dalından kopmuş unutulan gül
Çakalın egosunu tatmin eden
Topuğuna basılmış kösele gibiyim.

Bağrımda susmuş avazlar
Çırpınır dururum yaşamın öbeğinde
Kirli duygularınıza nefis değil
Nefesim, canım, insanım diye...

Hayatın en kötü hallerinde bile
Cana, can yaşam veren
Bahar misali doğurganım.
Anayım, eşim, bacıyım kadınım ben

Ben kadınım evet kadın...
Kıymet bilip beni anlayana
Varlığım çiçek bahçeleri açtırır
Işık olur cennetten kokular saçar...

Papatyayıyım ben,
Gül olmak derdinde olmadım hiç.
Kendimi satmak değil niyetim
Güzelliğim ruhum da görene.

Kuşum ben olabileceğine özgür
Kafese girmem gökyüzüne küsüp
Kırsanız da kanatlarımı
Ruhum uçar enginlerde...

Denizde mercan inciyim ben
Deryada boğulma korkun varsa uzak dur
Değerim nadideden de nadide
Varlığım en değerli madenden de öte...

Gökyüzünde bulutum ben
Ben olmasam neye yarar mavi
Assa da suratını gökkubbe
Ruhumda açar gökkuşağı

Ormanlarda ladinim ben en mavisinden
Az ilerim çınar ululuğun da
Güneşe uzanan taze fidanım yeri gelince
Ruhum hep bahar allı morlu...

Beşinci mevsimim ben
Sevildi mi açan çiçek
Güneşim, ayım mutluluk huzurdur
Ruhum evrene eş adım ise Kadın benim...

Binnur Doğan