Kadınım Ben Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Kadınım ben, duymaz mısın çığlığımı?
Hep dövülen, vurulan, yerlerde süründürülen.
Kadınım ben,
Senin kardeşin, kızın, ablan, annen, teyzen, halan...

Kadınım ben,
Seni büyüten, seni uyutan, acısını içine gömüp avutan.
Hiç saymadığın, sevmediğin, işine geldiğinde her şeyi reva gördüğün,
Başıma sardığın o kördüğüm.

Kadınım ben,
Hırsına kurban ettiğin, katlettiğin, terk edip gittiğin,
Ve her düştüğünde umutla geri döndüğün.

Kadınım ben,
Senin gibi özgür, hür iradesi olan,
Sessizliğe ses, yalnızlığı silip süpüren.
Beni hırsına kurban etme,
Bir tutam nefesi bana çok görme,
Başıma pisliklerini örme.

Kadınım ben,
Didinen, çalışan, her eleme alışan,
Ara sıra söze karışan.
Dünyanın ahengiyim, bozma,
Bozulursam, sen de yıkılırsın, ben de.

Kadınım ben,
Seni ve kâinatı doğuran,
Aç kalmayasın diye aş, eş, aşk, ekmek yoğuran,
Kıymetimi bil,
Benim ben, âlemi doyuran.

Kadınım ben,
Anayım, sana inanılmaz bir sevgi verdim, güç verdim,
Çocuk verdim, ömür verdim.
Seni sevmek, seni yaşatmak benim tek derdim.
Kadınım ben.

Memoçilo