Kadınım Ben Şiiri - Feyza Muhurlu

Çocukluğunu kilitli sandıklara kaldıran
Yaşıtları sokakta saklambaç oynarken
Hayatın labirentlerine erken atılan,kaybolan
Daha çocukken,çocuklarıyla büyüyen
Kadınım ben..

Haksızlıkları diz boyu olsada sineye çeken
Düzene hep geç kalmış,sınıf farkıyla hep ikmale bırakılan
Dişiyle tırnağıyla kendini korumaya çalışan ama korunamayan
Sevgiyi,şiddetle birlikte mecburen mey diye içen
Kadınım ben..

Anadolu'nun en ücra köşesinde
Yada; metropolde olsa da,yüksek mertebede
Aynı değerde telafisi zor,uçurumlarda gezinen
İçinde insanlık büyütüp,merhamet taşıyan ve bekleyen..
Kadınım ben...

Bütün engel ve zorluklara rağmen dağ gibi dik durabilen
Çalıştıkça yorulan ama acıma'sız dünyayı omuzlarına yükleyen
Bazen de; bir hiç uğruna edepsiz ellerde can-veren
Issız orman köşelerine,kimsesiz,kimliksiz terkedilen
Kadınım ben..

Asiliğiyle ama asaletini asla kaybetmeyen
Fırsat verilse,koca yüreğiyle dünyayı göğüsleyen
Haklarını adaletli almak ve artık kendine yer bulmak isteyen
Bir eşya değil de insan olduğu hissettirilen
ve alış-verişsiz sevgi bekleyen!

Kadınım ben...!

Bir eflatun..
08 03 2011 İzmir