Kadınım Şiiri - Hüseyin Erdinc

Kulağım da sesinin tınısı
Alıp alıp götürüyor beni,
Etkisindeyim varoluşunun
Eksenin de dönüyorum,
Savruluyor, tutunuyorum.
Aşk kokuyor gülüşün
Benliğime giydiğim kadınım..
Sen oluyor, sen kokuyorum.
Dokunduğun ben!
Yıkık, bitik, haraptım,
Enkazdım.
Gömülmüştüm öylece..
Kimse açtığı yaraları görmemiş,
Üstüne çiğnemişti.
Merhemi, ilacı tatmamıştım.
Kaynamasına bırakmıştım
Tüm kırılmışlıklarımı,
Örtmüştüm üstüme Sonbahar yapraklarını.
Gölgesinde kalmıştım gün yüzünün
Arka bahçesinde.
Üstüme üstüme geliyordu
Nemli, yosun bağlamış yalnızlık.
Korkusundaydım düşlerin
Olabildiğine susuz,
Kan kusuyordum.
Dokunduğunda sesime sesin,
Nefesinde doğruldum.
Üstümde, yılların eskittiği
Gençliğim,
Beyazlamış sakalım.
Doğrulduğumda, gözlerinin aynasında
Baharım oldun,
Mart yeşili dirilişimde,
Filiz filiz çiçeklendim,
Taç oldum başına.
Örselenmiş yüreğim,
Göğsünün derinliklerine sığındı.
Sarıldığında, sağımdaki boşluğa,
Bir kadın kalbi dokundu.
Kaburgalarının arasında,
Doğumum oldun kadınım..