Kadınım Şiiri - Naki Aydoğan

Tenimin üstüne ruhumu kesip biçip elbise dikiyorum.
Bir sürü küçük ceplerle elbise.
Ruhumun zihnime birer yaprak dökümü.
Duyduğum üzüntüler aldığım özlemlerle hasretlerim.

Gülmem yok mu yakam bağrım açık, eteğim tutuşur yer.
Sütün bacaklarımın biri dışarı da öbürü içerde…
Aklım tülden entarim.
Buluz ince fikrim.

Hani ceplerim nerede bir sürüydü.
Ellerim boş kaldı.
Hepsi birer desen çizilmiş.
Tenimin üzerinde elbisemdeki bir cep yüzümdeki bir benim misali.

Kadınım ben.
Kandırmam kendimi hiç.
Kaldırımları kaldırırım evlerin arasını nehir açarım
Bir şehir peşim sıra akar…

Sanki.
Sadık,
Düğmelerimi iliklerim.
Paltomun.

Kış gelir. Yaz giyinirim. Baharı pastel. Kışı bir beyaz ışık içinde renkli.

Ağzım burnum hep düzgün ben bir kadınım.
İhtiyarladım yine bakınırım.
Erkeğin yanında erkekleşmem kadınlaşırım.
Bir hanım efende.

Hiç ayrılır mıyım insanlığımdan ben bir anneyim.
Abla teyzeyim ve de halayım.
Akrabalık değil derdim ben bir ağacın çiçek açan dalıyım.
Çalı çırpıda topladım odunda taşıdım saçımı yaptırmamdan belli değil mi?

Makyajımla giyimimle kuşamımla çok düşünceliyim.
Ansiklopediler arasından bilim irfanla çıktım kütüphaneden.
Sinemaya tutkulu girdim tiyatrodan umutlu çıktım.
Her mesleğe karşı entelektüel fikrim vardır.

Kadınım adımın izinde soy adımın kaydında.
İnsanlığın toplamıyım.
Erkeğim hep önder olsa da yolu gösteren benim.
Önde olan hep kadındır.